Το σκάκι, όπως το ξέρουμε σήμερα, έχει ένα ιστορικό παρελθόν, που έχει τις ρίζες του εδώ και 1500 χρόνια. Από την προέλευσή του στην Ινδία μέχρι την τελική υιοθέτησή του σε όλες τις ηπείρους, αυτό το παιχνίδι τακτικής έχει εμπνεύσει διανοούμενους, έχει επηρεάσει πολιτισμούς και έχει αιχμαλωτίσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Προέλευση από την Ινδία

Η ιστορία του σκακιού καλύπτεται από μυστήριο, αλλά η αρχή του παιχνιδιού πιστεύεται ότι χρονολογείται από τον 6ο αιώνα στην Αυτοκρατορία Γκούπτα της βόρειας Ινδίας. Ήταν γνωστό ως "chaturanga", που μεταφράζεται σε "τέσσερα τμήματα του στρατού" - πεζικό, ιππικό, ελέφαντες και άρματα, που αντιπροσωπεύονται από το πιόνι, τον ίππο, τον αξιωματικό και τον πύργο αντίστοιχα.

Η Chaturanga παιζόταν σε μια σκακιέρα 8x8, παρόμοια με τη σύγχρονη σκακιέρα. Ο στόχος ήταν να παραδοθεί ένα «τσακ ματ», ένας όρος που προέρχεται από την περσική φράση «Σαχ Ματ», που σημαίνει «ο Βασιλιάς είναι ανήμπορος». Ενώ οι κανόνες του παιχνιδιού εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα στοιχειώδη στοιχεία εξακολουθούν να είναι αναγνωρίσιμα στο σκάκι που παίζουμε σήμερα.

Εξάπλωση στην Περσία και στον Ισλαμικό Κόσμο

Όταν η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών στην Περσία ήρθε σε επαφή με την Ινδία, υιοθέτησαν την chaturanga και μεταμορφώθηκε στο παιχνίδι "shatranj". Η περσική λογοτεχνία από τον 9ο αιώνα παρέχει πληροφορίες για τις τροποποιήσεις που έγιναν στο παιχνίδι, όπως η εισαγωγή του «σάχ» (βασιλιάς), του «φερς» (σύμβουλος, πρόδρομος της βασίλισσας) και του «ρουχ» (άρμα, ο πύργος).

Η ισλαμική κατάκτηση της Περσίας τον 7ο αιώνα βοήθησε στην εξάπλωση του shatranj σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο. Όχι μόνο έγινε δημοφιλές αυλικό χόμπι, αλλά χρησιμοποιήθηκε επίσης για τη διδασκαλία στρατιωτικής στρατηγικής και υπόκειται σε πολλές πραγματείες. Η σημασία του ήταν τέτοια που έγινε μία από τις «Επτά Δεξιότητες» που απαιτούσε η τάξη των Ευγενών.

Μετάβαση στην Ευρώπη

Το σκάκι έφτασε στην Ευρώπη μέσω των Μαυριτανών, οι οποίοι κατέκτησαν την Ισπανία τον 8ο αιώνα. Οι Μαυριτανοί εισήγαγαν το παιχνίδι στη Δύση, όπου αρχικά ήταν γνωστό ως «ajedrez» στα ισπανικά, «escacs» στα καταλανικά και «échecs» στα γαλλικά. Μέχρι τον 10ο αιώνα, είχε εξαπλωθεί σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και από τον 15ο αιώνα, άρχισε να εξελίσσεται στο παιχνίδι που γνωρίζουμε σήμερα.

Σημαντικές αλλαγές σημειώθηκαν κατά τον «ευρωπαϊκό μετασχηματισμό» του παιχνιδιού. Το αργό κομμάτι του συμβούλου μεταμορφώθηκε σε μια ισχυρή βασίλισσα, ο βεζίρης έγινε αξιωματικός και θεσπίστηκαν κανόνες γύρω από την κίνηση των πιονιών. Οι μελετητές του σκακιού πιστεύουν ότι αυτές οι αλλαγές αντανακλούσαν τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, όπως η αυξημένη γυναικεία δράση και η άνοδος της τάξης των εμπόρων.

Το 1475, ένας Ιταλός σκακιστής ονόματι Λουτσένα δημοσίευσε το πρώτο σκακιστικό βιβλίο, "Repeticion de Amores y Arte de Ajedrez", το οποίο περιέγραφε τους κανόνες του σύγχρονου σκακιού. Αυτή η δημοσίευση σηματοδότησε τη στροφή από το μεσαιωνικό στο σύγχρονο σκάκι.

Σκακιστική Θεωρία

Η περίοδος από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα ήταν μια εποχή σημαντικής ανάπτυξης στη σκακιστική θεωρία. Το βιβλίο του Λουτσένα ξεκίνησε μια εποχή ανάπτυξης της σκακιστικής βιβλιογραφίας που διήρκεσε πολλούς αιώνες. Ακολούθησαν πολλά άλλα σημαντικά έργα όπως το "Libro de la Invencion Liberal y Arte del Juego del Axedrez" του Ρουί Λόπεζ και το "The Royall Game of Chesse-Play" του Άρθουρ Σαούλ.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα ανοίγματα μελετήθηκαν και καταγράφηκαν, διερευνήθηκε το στρατηγικό παιχνίδι και τα φινάλε αναλύθηκαν αρκετά. Τα σκακιστικές βιβλία άρχισαν να απομακρύνονται από τις απλές συλλογές παρτίδων προς την ανάλυση θέσεων και παρτίδων.

Ο 19ος αιώνας σημείωσε ένα άλμα στη σκακιστική βιβλιογραφία, τη θεωρία και την ανταγωνιστικότητα. Η δημιουργία σκακιστικών στηλών σε εφημερίδες και η έκδοση σκακιστικών περιοδικών βοήθησαν στην προώθηση της δημοτικότητας του παιχνιδιού και στη διάδοση νέων ιδεών.

Η εποχή των σκακιστικών τουρνουά

Το πρώτο διεθνές σκακιστικό τουρνουά πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο το 1851, σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας εποχής. Το τουρνουά εισήγαγε την έννοια του ανταγωνιστικού σκακιού με χρονικούς όρους. Ο νικητής, ο Γερμανός σκακιστής ονόματι Άντολφ Άντερσεν, αναγνωρίστηκε ανεπίσημα ως ο καλύτερος σκακιστής του κόσμου.

Η επίσημη αναγνώριση ήρθε αργότερα το 1886 όταν πραγματοποιήθηκε το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ο Wilhelm Steinitz, Αυστριακός παίκτης, κέρδισε και έγινε ο πρώτος επίσημος Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο σκάκι. Αυτή η παράδοση συνεχίζεται και σήμερα, με τους παίκτες να αγωνίζονται για τον τίτλο σε αγώνες που διοργανώνει η Παγκόσμια Σκακιστική Ομοσπονδία (FIDE), που ιδρύθηκε το 1924.

Το σκάκι στον σύγχρονο κόσμο

Με την έλευση της τεχνολογίας και των υπολογιστών τον 20ο αιώνα, το σκάκι εισήλθε σε μια νέα εποχή. Οι υπολογιστές χρησιμοποιήθηκαν για την ανάλυση παιχνιδιών, τη χάραξη στρατηγικών και ακόμη και τον ανταγωνισμό με ανθρώπους. Το αποκορύφωμα αυτής της εποχής ήρθε το 1997, όταν το Deep Blue της IBM νίκησε τον παγκόσμιο πρωταθλητή Γκάρι Κασπάροβ, σηματοδοτώντας ένα σημαντικό ορόσημο στον τομέα της τεχνολογίας.

Οι διαδικτυακές πλατφόρμες επέτρεψαν σε ανθρώπους από όλες τις γωνιές του κόσμου να παίξουν σκάκι. Αυτό έχει δώσει τεράστια ανάπτυξη στο παιχνίδι, καθιστώντας το προσβάσιμο σε οποιονδήποτε έχει σύνδεση στο διαδίκτυο.

Ο 21ος αιώνας έχει επίσης δει μια αναζωπύρωση του σκακιού στη λαϊκή κουλτούρα, με ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και διαδικτυακά βίντεο φέρνοντας το παιχνίδι σε ένα ευρύτερο κοινό.

Οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές Σκακιού

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκακιού αντιπροσωπεύει την κορυφή του ανταγωνιστικού σκακιού. Από την ίδρυσή του το 1886, έχει δει μια σειρά από αξιόλογους πρωταθλητές, ο καθένας από τους οποίους συμβάλλει στην πλούσια ιστορία του παιχνιδιού.

Βίλχελμ Στάινιτς (1886-1894)

Ο πρώτος επίσημος Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο σκάκι, ο Βίλχελμ Στάινιτς, Αυστριακός που έγινε Αμερικανός, έφερε επανάσταση στο σκάκι με τις στρατηγικές του αρχές. Πριν από τον Στάινιτς, το επιθετικό παιχνίδι είχε προτεραιότητα. Ωστόσο, ο Στάινιτς υπερασπίστηκε ένα στυλ στρατηγικού παιχνιδιού, επιβεβαιώνοντας τη σημασία της δομής πιονιών και των μακροπρόθεσμων πλεονεκτημάτων. Κράτησε τον τίτλο του για οκτώ χρόνια πριν υποκύψει σε έναν νεότερο αντίπαλο, τον Εμάνουελ Λάσκερ.

Εμάνουελ Λάσκερ (1894-1921)

Ο Λάσκερ, Γερμανός μαθηματικός και φιλόσοφος, κατείχε τον τίτλο για 27 χρόνια - ένα ρεκόρ που δεν έχει καταρριφθεί ακόμα. Είναι γνωστός για την ψυχολογική προσέγγισή του, επιλέγοντας συχνά μια υποδεέστερη κίνηση , εάν οδηγούσε σε περίπλοκες θέσεις που θα αναστάτωσαν τους αντιπάλους του. Η βασιλεία του Λάσκερ διαταράχθηκε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγώντας σε λιγότερα ματς για υπεράσπιση του τίτλου.

Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα (1921-1927)

Το κουβανικό θαύμα, Χοσέ Καπαμπλάνκα, ήταν γνωστός για το φυσικό του ταλέντο και το διαισθητικό του στυλ. Η ικανότητά του στα φινάλε και η στρατηγική σκέψη του είναι θρυλικές. Ήταν επίσης υπέρμαχος της αλλαγής των κανόνων του παιχνιδιού για την αποφυγή ισοπαλιών και είχε προτείνει την προσθήκη νέων κομματιών στα υπάρχοντα. Η βασιλεία του Καπαμπλάνκα έληξε το 1927 όταν ηττήθηκε από τον Αλεξάντερ Αλιέχιν.

Αλεξάντερ Αλιέχιν (1927–1935, 1937–1946)

Ο Ρωσο-Γάλλος γκραντμάστερ Αλεξάντερ Αλιέχιν, γνωστός για το ευφάνταστο επιθετικό του στυλ και τους περίπλοκους συνδυασμούς του, νίκησε τον Καπαμπλάνκα για να διεκδικήσει τον παγκόσμιο τίτλο. Εκθρονίστηκε για λίγο από τον Μαξ Όυβε, αλλά ανέκτησε τον τίτλο δύο χρόνια αργότερα. Ο θάνατός του το 1946 άφησε τον τίτλο κενό.

Μαξ Όυβε (1935–1937)

Ο Μαξ Όυβε, Ολλανδός σκακιστής και μαθηματικός, διέκοψε για λίγο τη βασιλεία του Αλιέχιν. Παρά τη σχετικά σύντομη θητεία του, ο Όυβε συνέβαλε σημαντικά στο σκάκι, προωθώντας το παιχνίδι στην Ολλανδία και υπηρετώντας ως Πρόεδρος της FIDE από το 1970 έως το 1978.

Μιχαήλ Μποτβίννικ (1948–1957, 1958–1960, 1961–1963)

Μετά τον θάνατο του Αλεχίν, η FIDE διοργάνωσε ένα τουρνουά για να καθορίσει τον επόμενο πρωταθλητή. Ο Σοβιετικός Μιχαήλ Μποτβίννικ κέρδισε και ξεκίνησε μια βασιλεία διακοπτόμενη διάρκειας 15 ετών. Γνωστός ως «Πατριάρχης της Σοβιετικής Σχολής Σκακιού», ο Μποτβίνικ βοήθησε στην ανάπτυξη της επόμενης γενιάς παικτών, συμπεριλαμβανομένων των μελλοντικών πρωταθλητών.

Βασίλι Σμίσλοβ (1957-1958)

Ο Σοβιετικός γκραντμάστερ Βασίλι Σμίσλοβ ήταν γνωστός για το αρμονικό στρατηγικό του στυλ, ειδικά για την εξαιρετική του ικανότητα στο τέλος του παιχνιδιού και τη βαθιά κατανόηση των φινάλε πύργων. Η βασιλεία του ήταν σύντομη, καθώς ο Μποτβίνικ ανέκτησε τον τίτλο την επόμενη χρονιά.

Μιχαήλ Ταλ (1960-1961)

Γνωστός ως «Μάγος από τη Ρίγα», ο Μιχαήλ Ταλ, ένας άλλος Σοβιετικός γκραντμάστερ, ήταν διάσημος για το τολμηρό, ευφάνταστο και επιθετικό του στυλ. Η βασιλεία του, όπως και του Σμίσλοβ, ήταν βραχύβια, με τον Μποτβίνικ να ανακτά τον τίτλο την επόμενη χρονιά.

Τίγκραν Πετροσιάν (1963–1969)

Ο Αρμένιος γκραντμάστερ Τίγκραν Πετροσιάν, επίσης από τη Σοβιετική Ένωση, ήταν διάσημος για την αμυντική του ικανότητα και το ποζισιονέλ στυλ του. Η κατανόησή του για το παιχνίδι, ιδιαίτερα η κατανόησή του στη θυσία διαφοράς, σηματοδότησε την εξαετή βασιλεία του.

Μπόρις Σπάσκι (1969–1972)

Ο Μπόρις Σπάσκι, ένας ακόμη πρωταθλητής από τη Σοβιετική Ένωση, ήταν γνωστός για το ολοκληρωμένο στυλ του – μπορούσε να παίξει ένα ευρύ φάσμα θέσεων και είχε ένα εκτεταμένο ρεπερτόριο ανοιγμάτων. Έχασε τον τίτλο του από τον Αμερικανό Μπόμπι Φίσερ στο περίφημο «Ματς του Αιώνα».

Μπόμπι Φίσερ (1972-1975)

Ο Μπόμπι Φίσερ, ο μοναδικός Αμερικανός παγκόσμιος πρωταθλητής μέχρι σήμερα, ήταν διάσημος για την βαθιά γνώση του στο άνοιγμα και την επιμονή του. Η νίκη του Φίσερ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έφερε το σκάκι στο αμερικανικό αλλά και παγκόσμιο προσκήνιο. Ωστόσο, αρνήθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του το 1975 εναντίον του Ανατόλι Κάρποβ και στη συνέχεια εκθρονίστηκε.

Ανατόλι Κάρποβ (1975-1985)

Ο Ανατόλι Κάρποβ, Ρώσος γκραντμάστερ, έγινε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής από προεπιλογή όταν ο Φίσερ αρνήθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Ήταν μια κυρίαρχη δύναμη στη δεκαετία του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80 και ήταν γνωστός για τη βαθιά στρατηγική κατανόηση και την εξαιρετική του ικανότητα στο να κερδίζει θέσεις με μικρό πλεονέκτημα. Η βασιλεία του τελείωσε όταν ηττήθηκε από τον συμπατριώτη του, Γκάρι Κασπάροβ.

Γκάρι Κασπάροβ (1985–2000)

Θεωρούμενος από πολλούς ως ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία, ο Γκάρι Κασπάροβ νίκησε τον Κάρποβ σε έναν συναρπαστικό ματς το 1985 και έγινε ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής εκείνη την εποχή. Γνωστός για το επιθετικό του στυλ, τους βαθιούς υπολογισμούς και τις εκτεταμένες γνώσεις του στο άνοιγμα, ο Κασπάροβ κράτησε τον τίτλο μέχρι το 2000, όταν ηττήθηκε από τον Βλαντιμίρ Κράμνικ.

Βλαντιμίρ Κράμνικ (2000–2007)

Ο Βλαντιμίρ Κράμνικ, ένας άλλος Ρώσος γκραντμάστερ, έφερε μια νέα προσέγγιση στο παιχνίδι, για παράδειγμα με την αναβίωση της Άμυνα Βερολίνου στην Ισπανική. Το συμπαγές, σταθερό και στρατηγικό στυλ του τον οδήγησαν στη νίκη επί του Κασπάροβ. Έχασε τον τίτλο του από τον Βισβανάθαν Ανάντ το 2007.

Βισβανάθαν Ανάντ (2007–2013)

Ο πρώτος Ασιάτης παγκόσμιος πρωταθλητής , ο Ινδός γκραντμάστερ Βισβανάθαν Ανάντ, πέντε φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, γνωστός για την ταχύτητα σκέψης, την ευελιξία του και την προετοιμασία του για το άνοιγμα. Η βασιλεία του σηματοδότησε μια αλλαγή στον κόσμο του σκακιού, φέρνοντας την αυξανόμενη δημοτικότητα του παιχνιδιού στην Ασία και ιδιαίτερα στην Ινδία που σήμερα είναι από τις κορυφαίες σκακιστικά χώρες στον κόσμο.

Μάγκνους Κάρλσεν (2013–2023)

Ο Νορβηγός γκραντμάστερ Μάγκνους Κάρλσεν ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής από το 2013 έως το 2023 όταν αρνήθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Γνωστός για τη βαθιά κατανόηση του παιχνιδιού, την εξαιρετική ικανότητα στο τέλος του παιχνιδιού και την ικανότητα να παίζει ένα ευρύ φάσμα θέσεων, ο Κάρλσεν αντιπροσωπεύει τη νέα εποχή του σκακιού που επηρεάζεται από τους υπολογιστές. Οι νίκες του επί των ελίτ παικτών σε πολλούς αγώνες πρωταθλήματος έχουν εδραιώσει τη θέση του μεταξύ των κορυφαίων όλων των εποχών.

Ντινγκ Λιρέν (2023-σήμερα)

Ο Κινέζος γκραντμάστερ Ντινγκ Λιρέν είναι ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής καθώς κέρδισε τον Ρώσο Ίαν Νεπομνιάχτσι στον τελευταίο και καθοριστικό αγώνα των τάι μπρέικ του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος FIDE 2023. Ο Ντινγκ Λιρέν έγινε έτσι ο 17ος παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι , αφού ο μέχρι πρότινος αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος πρωταθλητής Μάγκνους Κάρλσεν, δήλωσε ότι δεν προτίθεται να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Ανήκει στη νέα εποχή των υπερυπολογιστών, της διαδικτυακής έκρηξης του σκακιού και της σειράς του «Γκαμπί της Βασίλισσας», ο σεμνός και χαμογελαστός Κινέζος γκραντμάστερ έχει κερδίσει τον θαυμασμό του σκακιστικού κόσμου και αναδεικνύει την τεράστια σκακιστική ανάπτυξη της Κίνας τα τελευταία χρόνια.

Από τη στρατηγική επανάσταση του Στάινιτς μέχρι τον Ντινγκ Λιρέν στην εποχή των υπολογιστών, κάθε παγκόσμιος πρωταθλητής σκακιού έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του στο παιχνίδι. Καθώς το σκάκι συνεχίζει να εξελίσσεται, νέοι πρωταθλητές θα αναδυθούν, μεταφέροντας την κληρονομιά του παιχνιδιού στο μέλλον.

Συμπέρασμα

Το σκάκι έχει ιστορία τουλάχιστον 1500 ετών. Η αρχική μορφή του παιχνιδιού ξεκίνησε στην Ινδία τον 6ο αιώνα και έπειτα στην Περσία από όπου και διαδόθηκε στην Ευρώπη τον 9ο αιώνα. Παραλλαγές του σκακιού υπήρχαν στην αρχαιότητα σε αρκετές περιοχές (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα!) που διεκδικούν και την καταγωγή του παιχνιδιού. Από τον 15ο αιώνα το σκάκι αποκτά σύγχρονους κανόνες στην Ευρώπη και αρχίζει να διαδίδεται κυρίως στις ανώτερες οικονομικές τάξεις.

Το σκάκι γνωρίζει τη μεγάλη ανάπτυξη από το 1800.Τότε αρχίζουν να διοργανώνονται επίσημα πρωταθλήματα, οι εφημερίδες ασχολούνται τακτικά με σκακιστικά νέα, σταθεροποιείται η σύγχρονη μορφή των σκακιστικών κομματιών, τυπώνονται γραμματόσημα με θέμα το σκάκι και γράφονται βιβλία που ερευνούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Το 1924 έχουμε την ίδρυση της Παγκόσμιας Σκακιστικής Ομοσπονδίας (FIDE).

Επίσημο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διοργανώνεται για πρώτη φορά το 1886 και 1ος Παγκόσμιος Πρωταθλητής αναδεικνύεται ο Αυστριακός Βίλχελμ Στάινιτς. Πριν από τον Στάινιτς υπήρχαν μερικοί ισχυροί σκακιστές όπως οι Γκρέκο, Φιλιντόρ, Στάουντον, Άντερσεν, και Μόρφυ οι οποίοι θεωρούνται οι καλύτεροι μέχρι την επίσημη καθιέρωση των Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων.

             Παγκόσμιοι Πρωταθλητές

1. Βίλχελμ Στάινιτς, 1886–1894, Αυστρία

2. Εμάνουελ Λάσκερ, 1894–1921, Γερμανία

3. Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα, 1921–1927, Κούβα

4. Αλεξάντερ Αλιέχιν, 1927–1935, 1937-1946 Ρωσία

5. Μαξ Όυβε, 1935-1937, Ολλανδία

6. Μιχαήλ Μποτβίννικ, 1948–1957, 1958-1960, 1961-1963 Σοβιετική Ένωση

7. Βασίλι Σμυσλόβ, 1957–1958, Σοβιετική Ένωση

8. Μιχαήλ Ταλ, 1960–1961, Σοβιετική Ένωση

9. Τίγκραν Πετροσιάν, 1963–1969, Σοβιετική Ένωση

10. Μπόρις Σπάσκυ, 1969–1972, Σοβιετική Ένωση

11. Μπόμπι Φίσερ, 1972–1975, ΗΠΑ

12. Ανατόλι Κάρποβ, 1975–1985, Σοβιετική Ένωση

13. Γκάρι Κασπάροβ, 1985–2000, Σοβιετική Ένωση/Ρωσία

14. Βλαντιμίρ Κράμνικ, 2000–2007, Ρωσία

15. Βισβανάθαν Άναντ, 2007–2013, Ινδία

16. Μάγκνους Κάρλσεν, 2013-2023, Νορβηγία
17. Ντίνγκ Λιρέν, 2023 - σήμερα, Κίνα

Το σκάκι, ένα παιχνίδι που γεννήθηκε πριν από περισσότερα από 1500 χρόνια στη Βόρεια Ινδία, έχει ταξιδέψει σε ηπείρους και πολιτισμούς, εξελίσσοντας και επηρεάζοντας τις κοινωνίες στο ταξίδι του. Η περίπλοκη ιστορία του συνυφαίνεται με την πολιτιστική, πολιτική και τεχνολογική μας εξέλιξη, αντικατοπτρίζοντας τις αλλαγές στην κοινωνία, διατηρώντας παράλληλα τη θεμελιώδη ουσία του. Το παιχνίδι με βασιλιάδες, βασίλισσες και πιόνια παραμένει ένα παγκόσμιο πάθος, μια απόδειξη της διαρκούς ελκυστικότητας αυτού του αρχαίου παιχνιδιού. Είτε παίζεται σε πάρκα, κλαμπ, διαδικτυακές πλατφόρμες ή στα υψηλότερα ανταγωνιστικά επίπεδα, το σκάκι συνεχίζει να αιχμαλωτίζει, να προκαλεί και να εμπνέει.